مواد کمک منعقد کننده – فلوکولانت | شرکت شاران صنعت

مواد کمک منعقد کننده ، فلوکولانت یا Flocculant شامل موادی هستند که پس از منعقد کننده ها به آب یا فاضلاب اضافه می شوند تا باعث شوند ذرات منعقد شده به یکدیگر متصل شده و تشکیل ذرات درشت تری را بدهند. به این ذرات فلوک یا لخته گفته می شوند که چون دارای اندازه بزرگتری هستند بهتر ته نشین می شوند و از این طریق راندمان حذف ذرات افزایش می یابد. به منظور تزریق مواد کمک منعقد کننده می توانید از پکیج تزریق مواد شیمیایی استفاده نمایید. یکی از مهمترین انواع فلوکولانت ها پلی الکترولیت می باشد که جهت تزریق آن می توانید از پکیج تزریق پلی الکترولیت استفاده نمایید.

نحوه عملکرد کمک منعقد کننده ها

کمک منعقد کننده ها بعد از فرایند انعقاد استفاده می شوند و موجب می شوند که ذرات منعقد شده به یکدیگر پیوند یافته و ذرات برگتری را تشکیل دهند که دارای قابلیت بیشتری جهت ته نشینی یا فیلتراسیون باشند.

کاربرد کمک منعقد کننده ها یا فلوکولانت ها

مهمترین کاربرد کمک منعقد کننده ها در تصفیه آب و تصفیه فاضلاب و آبگیری لجن می باشد.

کاربرد کمک منعقد کننده یا فلوکولانت در تصفیه آب و تصفیه فاضلاب

کمک منعقد کننده در تصفیه آب و فاضلاب و در فرایند انعقاد و لخته سازی در مرحله لخته سازی و بعد از مرحله انعقاد به منظور افزایش راندمان مورد استفاده قرار می گیرد.

کاربرد کمک منعقد کننده یا فلوکولانت در آبگیری لجن

فلوکولانت ها موجب می شوند تا لجن تمایل بیشتری جهت ته نشینی داشته باشند و از این طریق می توانند تراکم لجن را افزایش و قابلیت آبگیری را بیشتر نمایند. همچنین در بسیاری از روش های مکانیزه آبگیری لجن مانند فیلتر پرس ، دکانتر ، اسکروپرس ، بلت فیلتر پرس ممکن است قبل از ورود لجن به سیستم آبگیری به آن کمک منعقد کننده اضافه نمایند تا قابلیت آبگیری افزایش یابد. انتخاب یک کمک منعقد کننده یا پلی الکترولیت مناسب به مقدار غلظت لجن ، عمر لجن ، میزان مواد معدنی موجود در لجن، میزان چربی و روغن موجود در لجن ، مقدار اکسیژن محلول ، نوع تجهیزات و سیستم به کار گرفته شده جهت خشک کردن لجن بستگی دارد.

مزایای استفاده از کمک منعقد کننده

افزایش راندمان فرایند انعقاد و لخته سازی
کاهش میزان مصرف کمک منعقد کننده
کاهش احتمال تداخل پیداکردن برخی از مواد در فرایند انعقاد

انواع کمک منعقد کننده یا فلوکولانت

پلی الکترولیت ها : پلی الکترولیت ها، پلیمرهایی هستند که به صورت گسترده در تصفیه آب و فاضلاب استفاده می شوند. کاربرد اصلی آن ها در فرایندهای انعقاد و لخته سازی است که به عنوان کمک منعقد کننده به منظور تسریع این فرایندها، کاهش حجم لجن تولیدی ، بالا بردن انعطاف پذیری و افزایش اندازه لخته ها استفاده می شوند. همچنین برای بهبود فرایند آبگیری از لجن استفاده می شوند.
پلیمرها پلی الکترولیت ها یا از لحاظ بار یونی به سه نوع پلیمر یا پلی الکترولیت کاتیونی ، پلیمر یا پلی الکترولیت آنیونی و پلیمر یا پلی الکترولیت غیر یونی یا خنثی تقسیم می شوند.
پلی الکترولیت ها به عنوان فلوکولانت به دو صورت طبیعی و مصنوعی وجود دارند. سدیم آلژینات ، نشاسته ، بنتونیت ، دانه های درخت گز روغنی ، عصاره گوار ، تانن و کیتوسان متداولترین پلیمرهای طبیعی هستند. پلیمرهای مصنوعی نیز به اشکال پلیمر خشک ، پلیمرهای امولسیونی ، پلیمرهای مانیش و پلیمرهای محلول تولید می شوند.
سیلیکای فعال احتمالاً اولین پلی الکترولیتی بوده که به صورت گسترده برای شفاف سازی آب مورد استفاده قرار گرفته است. این ماده از سدیم سیلیکات تولید شده و با استفاده از مواد شیمیایی مختلفی مانند کلر و اسید سولفوریک فعال می شود.
سدیم آلومینات : این ماده با فرمول Na2Al2O4 ترکیبی از سدیم اکسید و آلومینیوم اکسید است. بسیار قلیایی و خورنده بوده و معمولاً همراه با آلومینیوم سولفات استفاده می شود. در لخته سازی پسابهای رنگی برای تنظیم pH و هم چنین به عنوان کمک منعقد کننده در فرایند سختی گیری با آهک و سود استفاده می شود.
آهک هیدراته : یکی دیگر از کمک منعقد کننده های متداول می باشد.

زمان اختلاط مواد منعقد کننده

زمان اختلاط کمک منعقد کننده ها با آب یا فاضلاب معمولا بین ۱۵ تا ۳۰ دقیقه می تواند باشد.

سرعت اختلاط مواد منعقد کننده

به منظور شکل گیری لخته های مناسب می بایست سرعت مناسب جهت مخلوط کردن کمک منعقد کننده ها انتخاب شود.

تعیین دوز مواد کمک منعقد کننده – آزمایش جارتست

جهت تعیین میزان ماده فلوکولانت از آزمایش جار استفاده می‌شود. در این آزمایش مواد منعقد کننده گوناگون با دوز های مختلف و در pH های گوناگون به همراه ماده کمک منعقد کننده (در صورت لزوم با دوزهای مختلف) به آب یا فاضلاب اضافه شده تا بهترین شرایط جهت فرایند انعقاد و لخته سازی انتخاب شود.

تفاوت منعقد کننده ها و لخته ساز ها – کواگولانت ها و فلوکولانت ها

کواگولاسیون به معنای بستن و دلمه شدن است و اساسا به فرآیند شیمیایی اشاره دارد که در آن ذرات معلق ناپایدار وجود داشته باشند. این ذرات با کمک کواگولانت ها به یکدیگر متصل میشوند. از سوی دیگر فولکولاسیون به معنای تشکیل توده ، فلاک ، فلوک یاfloc است. این عملیات می تواند مثل یک فرآیند فیزیکی و یا یک فرآیند مکانیکی شرح داده شود تا ذراتی که توسط فرآیند کواگولاسیون به یکدیگر متصل شده بودند مثل یک ابر یا توده به هم متصل شوند و سپس رسوب تشکیل شود.